Cfb - Gematigd Oceanisch klimaat (milde zomers)
 

 
  Vegetatietype   Gematigd vochtig bos, laurierbos, loofbos, bergbos
  Subtypen    Ingesloten in een vochtig gematigd klimaat. Typisch zeeklimaat (Cfb),  Oceanisch subpolair klimaat (Cfc)
  Breedtegraden   Gematigde breedtegranden
  Continenten  West-Europa, Zuid-Amerika, Midden-Amerika, West-Noord-Amerika, Zuidoost-Oceanië en Zuid-Afrika
 Belangrijkste landen
  Landen  
 Belangrijkste steden
  Oceanisch klimaat(Cfb)   Amsterdam; Auckland; Bergen; Berlijn; Bilbao; Bordeaux; Brussel; Keulen; Kopenhagen; Dublin; Frankfurt; Gijon;
  Genève; Hamburg; Londen; Mar del Plata; Melbourne; Necochea; Oviedo; Panguipulli; Haven Elizabeth; Parijs;
  Santander; Temuco; Wellington; Vancouver; Wenen; Zonguldak
  Vochtig bergklimaat
 (Cfb) 		  Bogotá (limiet Cfb / Csb); Coban; Cuenca; Colonia Tovar; Chachapoyas; Huehuetenango; Mérida; Manizales;
  Puebla; Pasto; Quito; Tunja; Siguatepeque
  Subpolair Oceanisch
 (Cfc)		   Punta Arenas; Reykjavík; Rio Grande
  Middellandse Zee
  Oceanisch (Csb)		   Vigo; Concepción (Chile); Oporto; Lisboa; Eureka; Seattle; Ciudad del Cabo; Bariloche
 
Beschrijving
 
Het oceanische of Atlantische klimaat, ook wel maritiem of Brits genoemd, is een soort vochtig gematigd klimaat dat typisch is voor gematigde breedtegraden, gebruikelijk in regio's dicht bij de oceaan en op eilanden waar de wind constant naar het continent waait, gekenmerkt door kleine of gematigde thermische oscillaties overdag. en jaarlijks die het onderscheiden van het continentale klimaat, naast de hoge relatieve vochtigheid.
Er valt overvloedige regenval vanwege de nabijheid van de oceaan, aan de west- of oostkust van de continenten. De winters zijn koud maar niet ijskoud en de zomers zijn koel of warm met een gemiddelde jaarlijkse thermische schommeling van ongeveer 10 °C. De neerslag is overvloedig en goed verdeeld, zij het met een wintermaximum.
 
Volgens de klimaatclassificatie van Köppen is de zone die gewoonlijk wordt geassocieerd met het zeeklimaat het typische oceaanklimaat Cfb,
dat gematigd is, hoewel het ook 'tropische hoogland'-zones omvat die het gematigde, vochtige bergklimaat (Cfb) vormen, wat niet het geval is.
met maritieme klimaten en is meestal isotherm. Delen van de mediterrane of subtropische droge zomerzone worden vaak als oceanisch beschouwd, wat eigenlijk een overgangsklimaat is met het typische mediterrane klimaat, en is geclassificeerd als oceanisch Mediterraan (Csb), vanwege patronen met droge zomers. Köppen belt Cs. Andere klimaatclassificaties, zoals Trewartha, plaatsen de Oceanische Zone (Do) duidelijk.
 
Het mag niet worden gebruikt als synoniem voor het vochtig gematigde klimaat Cf in het algemeen, aangezien het vochtige subtropische Cfa geen oceaanklimaat is.
 
Neerslag
 
LLocaties met een oceaanklimaat hebben vaak frequente bewolkte omstandigheden met neerslag, laaghangende bewolking en frequente fronten en stormen. Er zijn normaal gesproken weinig onweersbuien, aangezien sterke hitte overdag en warme en koude luchtmassa's elkaar in de regio's zelden ontmoeten, maar komen vaker voor in subtropische hooglandklimaten waar deze luchtmassa's vaker samenkomen als gevolg van de invloed van warmer weer in de subtropen of tropen, vooral in door de moesson beïnvloede klimaten. In de meeste gebieden met een zeeklimaat valt de neerslag het grootste deel van het jaar in de vorm van regen. De meeste oceanische klimaatzones ervaren echter minstens één sneeuwval per jaar. Sneeuwval komt vaker voor en komt vaker voor in de subpolaire oceanische klimaten vanwege het koudere weer op die locaties.
 
Temperatuur
 
Algemene temperatuurkenmerken van de oceanische klimaten zijn voorzien van koele temperaturen en zeldzame extreme temperaturen.
In de klimaatclassificatie van Köppen hebben oceanische klimaten een gemiddelde temperatuur van 0 °C of hoger , vergeleken met continentale klimaten waar de koudste maand heeft een gemiddelde temperatuur lager dan 0 °C in de koudste maand. De zomers zijn koel, met de warmste maand met een gemiddelde temperatuur van minder dan 22 °C. Polaire van laatstgenoemde is een zone van het eerder genoemde subpolaire zeeklimaat (Köppen Cfc), met lange maar relatief milde (voor hun breedtegraad) winters en koele en korte zomers (gemiddelde temperaturen van ten minste 10 °C gedurende één tot drie maanden).
 
Voorbeelden van dit klimaat zijn delen van de kust van IJsland, de kust van Noorwegen ten noorden van Bodø, de Schotse Hooglanden, de bergen van Vancouver Island en Haida Gwaii in Canada, op het noordelijk halfrond en het uiterste zuiden van Chili op het zuidelijk halfrond (voorbeelden zijn onder meer Punta Sands), de Tasmaanse Centrale Hooglanden en delen van Nieuw-Zeeland.
 
Fysieke verklaring
 
Oceanische klimaten worden niet noodzakelijkerwijs gevonden in kustlocaties op de bovengenoemde parallellen; in de meeste gevallen lopen oceanische klimaten echter parallel met oceanen op hogere middelste breedtegraden. De polaire straalstroom, die van west naar oost over de middelste breedtegraden beweegt, bevordert lagedruksystemen, stormen en fronten. In kustgebieden van de hogere middelste breedtegraden
(45-60° breedtegraad), creëert de heersende basisstructuur van de meeste oceanische klimaten.
 
Oceanische klimaten zijn een product en weerspiegeling van de aangrenzende oceaan. In de herfst, winter en vroege lente, wanneer de polaire straalstroom het meest actief is, zorgt het frequente passeren van mariene weersystemen voor de frequente mist, bewolkte luchten en lichte motregen die vaak worden geassocieerd met oceanische klimaten. In de zomer duwt hoge druk de heersende westenwinden vaak ten noorden van veel oceaanklimaten, waardoor vaak een droger zomerklimaat ontstaat (bijvoorbeeld aan de noordwestkust van Noord-Amerika, omringd door de Stille Oceaan).
 
Noord Atlantische Golfstroom 
 
Straalstroom 
 
De Golfstroom 
 
De Noord-Atlantische Golfstroom, een tropische oceaanstroom die ten noorden van het Caribisch gebied en langs de oostkust van de Verenigde Staten naar North Carolina loopt, en vervolgens van oost-noordoost naar de Grand Banks van Newfoundland gaat. Aangenomen wordt dat het het klimaat in Noordwest-Europa sterk verandert. Als gevolg van de Noord-Atlantische Stroom hebben westkustgebieden op hoge breedtegraden zoals Ierland, Groot-Brittannië en Noorwegen veel mildere winters (voor hun breedtegraad) dan anders het geval zou zijn. De laaglandattributen van
West-Europa dragen er ook toe bij dat mariene luchtmassa's naar continentale gebieden worden gedreven, waardoor steden als Dresden, Praag en Wenen een maritiem klimaat kunnen hebben, ondanks dat ze ver landinwaarts van de oceaan liggen.
 
Locaties
 
Europa
Oceanische klimaten in Europa komen vooral voor in West-Europa. Het begint in Noordwest-Europa, van Ierland en Groot-Brittannië oostwaarts tot Midden-Europa. Het grootste deel van Frankrijk (buiten de Middellandse Zee), België, Nederland, Oostenrijk, Luxemburg, Denemarken, West-Duitsland, de zuidkust en westelijke gebieden van Noorwegen, noordwaarts tot Skrova Lofoten, verschillende delen van Tsjechië, de noordkust van Spanje (Asturië, Baskenland, Cantabrië, Galicië en ten noorden van Navarra, Aragon en Catalonië , de westelijke Azoren voor de kust van Portugal, het noorden van Servië en zuidelijke delen van Zweden hebben ook een zeeklimaat.
 
Voorbeelden van oceanische klimaten zijn te vinden in Glasgow, Londen, Bergen, Amsterdam, Dublin, Berlijn, Hamburg, Wenen, Bilbao, Oviedo, Biarritz, A Coruña, Bayonne, Zürich, Kopenhagen, Praag, Skagen en Parijs. Met afnemende afstand tot de Middellandse Zee verandert het zeeklimaat van Noordwest-Europa geleidelijk in het subtropische droge zomer- of mediterraan klimaat van Zuid-Europa. De lijn tussen het oceanische en continentale klimaat in Europa loopt over het algemeen van west naar oost. West-Duitsland wordt bijvoorbeeld meer getroffen door mildere Atlantische luchtmassa's dan Oost-Duitsland. Zo worden de winters in heel Europa kouder naar het oosten en op sommige plaatsen de zomers heter. De lijn tussen oceanisch Europa en Mediterraan Europa loopt normaal gesproken van noord naar zuid en houdt verband met veranderingen in neerslagpatronen en verschillen met seizoenstemperaturen.
 
Amerika
Het zeeklimaat bestaat in een boog die zich uitstrekt over de noordwestkust van Noord-Amerika, van de panhandle in Alaska tot Noord-Californië,
in het algemeen de kustgebieden van de Pacific Northwest. Het omvat de westelijke delen van Washington en Oregon, de panhandle in Alaska, de westelijke delen van British Columbia en het noordwesten van Californië. Bovendien hebben sommige gebieden aan de oostkust, zoals Block Island, Cape Cod, Martha's Vineyard en Nantucket, een vergelijkbaar klimaat. Een uitgestrekt gebied met oceanische klimaten onderscheidt de kustgebieden van Zuid-Chili en strekt zich uit tot aan de grens met Argentinië.
 
Alle oceanische klimaten op de middelste breedtegraad zijn geclassificeerd als vochtig. Sommige regenschaduwklimaten hebben echter thermische regimes die vergelijkbaar zijn met die van oceanische klimaten, maar met steppe-achtige (BSk) of zelfs woestijnachtige (BWk) schaarste aan neerslag. Ondanks de oceanische thermische regimes, worden deze gebieden over het algemeen geclassificeerd als steppe- of woestijnklimaten. Deze droge versies van oceanische klimaten zijn te vinden in het oosten van Washington en Oregon ten oosten van de Cascade Range in de Verenigde Staten, in de Okanagan Valley in British Columbia in Canada, Patagonië in het zuiden van Argentinië en de Atacama-woestijn in het
noorden van Chili
 
Afrika
Het enige noemenswaardige gebied met zeeklimaat op of nabij zeeniveau in Afrika is in Zuid-Afrika, van Mosselbaai aan de kust van de West-Kaap
tot Plettenbergbaai (de Tuinroute), met extra delen van dit klimaat in het binnenland van de Oost-Kaap en KwaZulu- Natal kust. Het is meestal het grootste deel van het jaar warm zonder uitgesproken regenseizoen, maar iets meer regen in de herfst en lente. De Tristan da Cunha-archipel in de Zuid-Atlantische Oceaan heeft ook een zeeklimaat.
 
Azië en Oceanië
Het zeeklimaat heerst in de meer zuidelijke delen van Oceanië. In Nieuw-Zeeland heerst een mild zeeklimaat. Het komt voor in een paar gebieden
van Australië. Het klimaat wordt gevonden in Tasmanië, de zuidelijke helft van Victoria en het zuidoosten van New South Wales (ten zuiden van Wollongong).
 
Sommige delen van de noordoostelijke kust van Honshu, zoals Mutsu en Aomori in Japan, kennen dit klimaat, hoewel het in Azië zeldzaam is vanwege het ontbreken van een westkust op de middelste breedtegraden.
 
Variaties
 
Typisch zeeklimaat (Cfb)
Gematigde oceanische klimaten, ook bekend als "milde mariene winter"-klimaten of eenvoudigweg oceanische klimaten, worden op de middelste breedtegraden aangetroffen. Ze worden vaak gevonden op of nabij de westkust van continenten; vandaar een andere naam voor Cfb, "mariene westkustklimaten". Naast de gematigde temperaturen het hele jaar door, is een van de kenmerken de afwezigheid van een droog seizoen. Met uitzondering van Europa beperkt dit soort klimaat zich tot smalle gebieden, grotendeels op de midden- of hoge breedtegraden, hoewel het ook kan voorkomen in hogere gebieden van continentaal terrein op lage breedtegraden, b.v. plateaus in de subtropen. Het komt voor op beide halfronden tussen 35 ° en 60 °: op lage hoogten tussen mediterrane, vochtige continentale en subarctische klimaten.
 
Een westelijke zeebries verlicht de temperatuur en tempert de winter, vooral als er warme zeestromingen aanwezig zijn, en zorgt ervoor dat
bewolkt weer de boventoon voert. De neerslag is constant, vooral in de koudere maanden, wanneer de temperaturen warmer zijn dan elders op vergelijkbare breedtegraden. Dit klimaat kan verder landinwaarts voorkomen als er geen bergketens aanwezig of dichtbij zijn. Omdat dit klimaat het hele jaar door voor voldoende vocht zorgt zonder dat er sprake is van diepe sneeuwbedekking, gedijt de vegetatie doorgaans goed in dit klimaat. Loofbomen zijn overheersend in dit klimaatgebied. Coniferen zoals sparren, dennen en ceders komen echter in enkele gebieden ook veel voor, en fruit zoals appels, peren en druiven kunnen hier vaak worden verbouwd
 
In de warmste maand ligt de gemiddelde temperatuur onder de 22 °C, en in ten minste vier maanden is de gemiddelde temperatuur hoger dan 10 °C De gemiddelde temperatuur van de koudste maand mag niet kouder zijn dan -3 - 0 °C, anders wordt het klimaat geclassificeerd als continentaal.
De gemiddelde temperatuurschommelingen in het jaar liggen tussen 10 en 15 °C, met gemiddelde jaartemperaturen tussen 6 en 13 °C. Regenwaarden kunnen variëren van 50-500 cm, afhankelijk van of bergen orografische neerslag veroorzaken. Frontale cyclonen kunnen veel voorkomen in de mariene westkustgebieden, waarbij sommige gebieden jaarlijks meer dan 150 regenachtige dagen ervaren, maar sterke stormen zijn zeldzaam.
 
Cfb-klimaten zijn overheersend in het grootste deel van Europa, behalve in het noordoosten, omdat de temperaturen op aarde tegen het einde van de 20e en het begin van de 21e eeuw warmer werden. Ze zijn het belangrijkste klimaattype in Nieuw-Zeeland en de Australische staten Tasmanië, Victoria en het zuidoosten van New South Wales. In Noord-Amerika worden ze voornamelijk aangetroffen op Vancouver Island en aangrenzende delen van British Columbia, evenals in veel kustgebieden in het zuidoosten van Alaska. Er zijn concentraties van Cfb in de meeste Zuid-Amerikaanse landen, voornamelijk in regio’s in het zuiden van Chili en Argentinië, delen van de provincies Chubut, Santa Cruz en de zuidoostelijke provincie Buenos Aires in Argentinië, de hoogste delen van de Braziliaanse hooglanden, en als gevolg van variaties in neerslag- en temperatuurpatronen op sommige plaatsen in de tropische Andes in Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia en Venezuela. In West-Azië is het klimaat te vinden aan de kust van de Zwarte Zee in het noorden van Turkije en Georgië, vaak in de overgang naar vochtig subtropisch. Hoewel Cfb-zones zeldzaam zijn in Afrika, domineert er één de kustlijn van de Oost-Kaap in Zuid-Afrika.
 
Subtropische hoogland variëteiten (Cfb, Cwb)
Het subtropische hooglandklimaat is een klimaatvariëteit die vaak wordt gegroepeerd met oceanische klimaten die voorkomen in sommige bergachtige of verhoogde delen van de wereld, zowel in de subtropen als in de tropen. Ondanks de breedtegraad zorgen de hogere liggingen van
deze regio's ervoor dat het klimaat kenmerken deelt met oceanische klimaten
 
In subtropische hooglandklimaten met uniforme regenval (Cfb) is de regenval meestal relatief gelijkmatig over het jaar verspreid, vergelijkbaar met andere oceanische klimaten, maar in tegenstelling tot deze klimaten hebben ze een hoge dagelijkse temperatuurvariatie en een lage luchtvochtigheid, vanwege hun landinwaartse ligging en relatief lage luchtvochtigheid. grote hoogte. Subtropische hooglandklimaten met moessoninvloed (Cwb) hebben kenmerkende natte zomers en droge winters.
 
Op locaties buiten de tropen zijn subtropische hooglandklimaten, afgezien van de droogtrend in de winter, in wezen identiek aan een oceaanklimaat, met milde zomers en merkbaar koelere winters, plus, in sommige gevallen, wat sneeuwval. In de tropen kent een subtropisch hooglandklimaat doorgaans het hele jaar door mild weer [verdere uitleg nodig]. De temperaturen blijven daar het hele jaar door relatief constant en sneeuwval wordt zelden gezien als gevolg van warmere winters dan de meeste oceanische klimaten.
 
Gebieden met dit klimaat hebben maandelijkse gemiddelden onder de 22 °C. De gemiddelde temperatuur van ten minste één maand ligt onder
de 18 °C. Zonder hun hoogte zouden veel van deze regio's waarschijnlijk een vochtig subtropisch of tropisch klimaat kennen.
 
Dit type klimaat komt voor in delen van Oost-, Zuid- en Zuidoost-Afrika, het binnenland van Zuid-Afrika en verhoogde delen van Oost-Afrika tot in
het noorden van Ethiopië en van West-Afrika (westelijke regio van Kameroen) tot aan de zuidwestelijke hooglanden van Angola. De blootgestelde gebieden van de Hoge Atlas, enkele bergachtige gebieden in Zuid-Europa, bergachtige delen van Noord-Amerika, inclusief delen van de zuidelijke Appalachen en de vulkanische boog van Midden-Amerika. In Zuid-Amerika wordt hij voornamelijk aangetroffen in gematigde berggebieden in de tropische Andes, de Venezolaanse kuststreek, de hoogste toppen van Serra do Mar in Zuidoost-Brazilië en tepuis van het Guyanaschild. Het grootste deel van Yunnan en bergachtige gebieden in Zuidoost-Azië, delen van de Himalaya, delen van Sri Lanka en delen van de Hawaiiaanse eilanden Maui en Hawaï. In het Caribisch gebied hebben alleen de toppen in de hoogste bergketens dit klimaat (inclusief de Blue Mountains in Jamaica en Cerro Maravilla in Puerto Rico), terwijl alleen Hispaniola's Cordillera Central en Chaîne de la Selle aanzienlijke stedelijke nederzettingen hebben in deze klimaatzone, zoals zoals steden als Kenscoff in Haïti en Constanza in de Dominicaanse Republiek.
 
Subpolaire oceanische en koude subtropische hoogland variëteiten (Cfc, Cwc)
Gebieden met een subpolair zeeklimaat hebben een zeeklimaat, maar liggen doorgaans dichter bij de poolgebieden, met lange maar relatief milde winters en korte, koele zomers. Als gevolg van hun ligging bevinden deze regio's zich meestal aan de koele kant van het oceaanklimaat en naderen ze de poolgebieden. Sneeuwval komt hier vaker voor dan in andere oceanische klimaten. Subpolaire oceanische klimaten zijn minder gevoelig voor extreme temperaturen dan subarctische klimaten of continentale klimaten, met mildere winters dan deze klimaten. Subpolaire oceanische klimaten kennen slechts één tot drie maanden gemiddelde maandelijkse temperaturen van minimaal 10 °C. Net als bij oceanische klimaten daalt geen van de gemiddelde maandelijkse temperaturen onder -3,0 °C of 0 °C, afhankelijk van de gebruikte isotherm. Doorgaans ervaren deze gebieden in de warmste maand overdag maximale temperaturen onder de 17 °C, terwijl de koudste maand hoogtepunten vertoont die iets boven het vriespunt liggen en dieptepunten nabij of net onder het vriespunt, terwijl het gemiddelde warm genoeg blijft. Het draagt doorgaans een Cfc-aanduiding,
hoewel zeer kleine gebieden in Argentinië en Chili zomers hebben die voldoende kort zijn om Cwc te zijn, met minder dan vier maanden boven
de 10 °C.
 
Deze variant van een zeeklimaat wordt aangetroffen in delen van de kust van IJsland, de Faeröer, hoogland/bergachtige delen van Schotland en Noord-Engeland, noordwestelijke kustgebieden van Noorwegen . sommige eilanden), hooglanden / hooglanden in het westen van Noorwegen, de Aleoeten van Alaska en de noordelijke delen van de Alaskan Panhandle, het zuidwesten van Argentinië en Chili, en een paar hooglandgebieden van Tasmanië, en de Australische en Zuidelijke Alpen. Dit soort klimaat komt zelfs voor in zeer afgelegen delen van de hooglanden van Nieuw-Guinea.
De classificatie die voor dit regime wordt gebruikt, is Cfc. In de meest mariene gebieden die door dit regime worden getroffen, zijn temperaturen boven de 20 °C extreme weersomstandigheden, zelfs midden in de zomer. In sommige gebieden van dit klimaat zijn in zeldzame gevallen temperaturen boven de 30 °C geregistreerd, en in de winter zijn in sommige gebieden zelden temperaturen tot -20 °C gemeten.
 
Kleine gebieden in Yunnan, Sichuan; delen van Bolivia en Peru; en delen van de Kilimanjaro in Tanzania hebben zomers die voldoende kort zijn
om Cwc te zijn, met minder dan vier maanden boven de 10 °C. Dit is de koude variant van het door de moesson beïnvloede subtropische hooglandklimaat. El Alto, Bolivia, is een van de weinige bevestigde steden met deze variatie van het subtropische hooglandklimaat.
 
Bronnen: Wikipedia-nl, Wikipedia-en, Wikipedia-es, Wikipedia-de

      Categorieën: Klimaatclassificatie  I  Klimaat verandering  I  Klimaatatlas  I  Weer A tot Z  
 
Web Design