|
|
|
Een mistboog ontstaat net als een regenboog als waterdruppels door de zon worden beschenen. Bij mist zijn de druppeltjes echter heel klein.
Het uiterlijk van een regenboog verandert naarmate de waterdruppels kleiner worden. Een mistboog is meestal maar flets doordat de kleuren elkaar grotendeels overlappen. Hierdoor is de boog bijna kleurloos met hoogstens aan de buitenrand wat oranjeachtig wit en aan de binnenrand lichtblauwachtig wit. De afmeting van een mistboog is ook kleiner dan die van een regenboog en de overtallige bogen staan op een grotere afstand van de boog. Behalve in mist is de mistboog als wolkenboog te zien in een laag Cirrocumulus of Altocumulus bewolking, maar dan heeft hij een
ietwat verbrokkeld uiterlijk zodat hij lastiger is te herkennen. In mist blijft de vorm van de boog daarentegen meestal wel goed herkenbaar.
Een complete mistboog is zelden te zien, hoewel men hem 's nachts door middel van een felle puntvormige kunstmatige lichtbron zichtbaar kan maken in dichte mist. |
| |
 |
| Mistboog over een veld |
|
|
 |
| Een mistboog van 360° |
|
|
 |
| Mistboog boven de oceaan |
|
| Op de heuvels, de bergen en de koude nevels van de zee is het mogelijk om deze witte boog te zien. Dit lichtverschijnsel wordt op dezelfde manier waargenomen als het Brocken-spectrum of een glorie en het is zelfs mogelijk om al deze verschijnselen tegelijkertijd te zien. De boog wordt op dezelfde manier gevormd als een klassieke regenboog. De lichtbron achter de waarnemer verlicht de nevel of mist en het licht voert breking uit wanneer het lucht in de druppels laat stromen, gevolgd door gedeeltelijke diffractie, vervolgens interne reflectie en verdere breking wanneer het de druppels verlaat voordat het de waarnemer bereikt. Het licht wordt zeer weinig in verschillende kleuren opgesplitst, omdat de druppeltjes zeer klein zijn (minder dan 0,05 mm in diameter), wat een witte uitstraling geeft. |
| |
| Een witte boog is bijna zo groot als een regenboog en veel breder. De zon mag niet meer dan 30-40° hoog aan de horizon staan, tenzij de kijker zich op een heuvel bevindt en daarom de nevel en de boog van bovenaf te zien zijn. Als de mist zich op een afstand van meer dan 50 meter bevindt, is het mogelijk deze voor langere tijd te zien. Witte bogen vormen ongeveer 145° ten oosten of westen van de zon. |
| |
| Het kan ook verschijnen als er geen mist zichtbaar is, ook al bevindt het zich op afstand in de lucht |
| |
| Cirkel van Ulloa / Halo van Bouguer |
| |
De benaming Cirkel van Ulloa (Cercle d'Ulloa) is te danken aan de ontdekkingsreiziger Antonio de Ulloa die in 1748 vanop de Pambamarca stratovulkaan te Peru de mistboog te zien kreeg en dit verschijnsel uitvoerig beschreef. Alhoewel het geen haloverschijnsel is kreeg de mistboog
ook de naam Halo van Bouguer naar de Franse wiskundige, natuurkundige, en hydrograaf Pierre Bouguer. |
| |
| Mistbogen veroorzaakt door kunstlicht |
| |
| Fietsers die zich 's nachts in mistige omstandigheden verplaatsen, kunnen, tegen de donkere achtergrond van het straatoppervlak, wazige schimmen zien voorbijschieten. Deze schimmen zijn fragmenten van mistbogen, veroorzaakt door straatverlichting. Het experiment om deze nachtelijke mistboogfragmenten te zien te krijgen lukt het best met krachtige witte floodlights (spots). |
| |
| Een plaatselijke verheldering in de straal van het fietslicht, waargenomen gedurende mistige omstandigheden, verraadt het bestaan van het zelf opgewekt mistboogfragment. De waarnemer ziet, op de fiets gezeten, op enkele tientallen centimeter verwijderd van het fietslicht, een wazige concentratie of knooppunt in de straal. Als de waarnemer iets voorover helt verplaatst het knooppunt zich in de straal mee naar voren. Als de waarnemer iets naar achter helt verplaatst het knooppunt zich mee achterwaarts. Enige oefening is vereist om dit mistboogfragment te zien te krijgen. Dit experiment kan ook uitgevoerd worden tijdens motregen. |
|
|
|
|
|
|
