|
|
|
De term blauw uur verwijst naar de tijdsperiode binnen de avond- of ochtendschemering, waarin de zon zo ver onder de horizon staat dat het
blauwe lichtspectrum aan de hemel nog of al overheerst en de duisternis van de nacht nog niet is aangebroken of is al geweest is voorbij.
Omdat het blauwe uur een slangterm is, is er geen officiële definitie - in tegenstelling tot bijvoorbeeld de drie schemerfasen. In principe is er een verband tussen de dieptehoek van de zon en de spectrale samenstelling van de lucht. |
| |
De karakteristieke blauwe kleur treedt meestal op als de zon tussen de 4 en 8 graden onder de horizon staat. Het blauwe uur strekt zich uit
over delen van de burgerlijke schemering (dieptehoek van de zon tussen 0 en 6 graden) en nautische schemering (dieptehoek 6 tot 12 graden).
Het blauw van de lucht op het blauwe uur heeft een andere spectrale samenstelling dan het blauw gedurende de dag omdat het een andere fysieke oorzaak heeft. |
| |
Tijdens het blauwe uur heeft de diepblauwe lucht ongeveer dezelfde helderheid als het kunstmatige licht van gebouw- en straatverlichting,
daarom heeft het blauwe uur een speciale betekenis
in de fotografie. Hoewel dezelfde kleur ook bij zonsopgang te zien is, wordt de term vooral gebruikt als synoniem voor schemering of de poëtische beschrijving ervan. Volgens Duden staat de uitdrukking "blauw uur" poëtisch voor de tijd
van de schemering. In literaire werken wordt de term ook ruimer gedefinieerd en wordt vaak geassocieerd met melancholische gevoelens.
Naast het blauwe uur is er de term gouden uur, dat verwijst naar de tijd net na zonsopgang of net voor zonsondergang. In tegenstelling tot het gouden uur is het blauwe uur ook te zien als de lucht bewolkt is, omdat dit ook de karakteristieke blauwe kleur laat zien. |
 |
| Afbeelding-1 |
|
|
 |
| Afbeelding-2 |
|
| |
| 1: Het Blauwe uur bij de Dreiländerbrücke. De roodheid wordt veroorzaakt door de ondergaande zon. |
| 2: De Brandenburger Tor in het blauwe uur. |
| |
| Fysieke verklaring van de kleuring |
| |
Het hemelsblauw gedurende de dag wordt veroorzaakt door Rayleigh-verstrooiing, waardoor er meer licht met een kortere golflengte,
of tewel blauw licht, wordt verstrooid. Als het zonlicht echter
in de schemering steeds schuiner valt en een langere weg door de aardatmosfeer
aflegt, wordt er al meer en meer licht verstrooid voordat het de hemel boven de schemerplek kan bereiken. Aangezien dit met name geldt voor
het blauwe licht, zou het betekenen dat de lucht op het zenit na zonsondergang meer geelachtig of groener zou zijn. Door de schuine lichtinval
heeft het licht ook een langere weg door de ozonlaag op een hoogte van 15 tot 30 kilometer, daarom komt de Chappuis-absorptie in het spel,
die overdag niet merkbaar is omdat deze aanzienlijk zwakker is dan de Rayleigh-verstrooiing. |
| |
Al in 1880 had de Franse chemicus James Chappuis onderkend dat ozon zichtbaar lichtblauw kleurt omdat het licht in het gele, oranje en rode spectrum absorbeert, waardoor het blauwe licht als het ware blijft bestaan. Men was echter van mening dat het blauw van de lucht al perfect
werd verklaard door de toen bekende Rayleigh-verstrooiing, zodat in dit opzicht geen belang werd gehecht aan dit effect. Pas in 1952 erkende
de Amerikaanse geofysicus Edward Hulburt (1890-1982) dit verband. Hij kwam het tegen toen hij de intensiteit en kleur van het licht in de
schemering mat en vergeleek met de theoretisch voorspelde waarden. Door de omvang van de afwijkingen kunnen meetfouten worden
uitgesloten. Pas toen Hulburt, die op de hoogte was
van het absorptie-effect van ozon, de Chappuis-absorptie in zijn berekeningen werd
opgenomen, konden theorie en experimentele gegevens met elkaar in overeenstemming worden gebracht. |
| |
Naarmate het pad door de atmosfeer van de aarde in de schemering langer en langer wordt, neemt de betekenis van Rayleigh-verstrooiing voor
de kleur van de lucht op het zenit af, terwijl de betekenis van Chappuis-absorptie toeneemt. Op het moment van zonsondergang is slechts een
derde van de kleuring het gevolg van Rayleigh-verstrooiing en tweederde van Chappuis-absorptie; in de latere schemering wordt dit laatste het
enige relevante effect. Hulburt zelf was verbaasd over de ontdekking van dit schijnbaar willekeurige harmonische samenspel van twee zeer verschillende fysieke effecten en drukte dit uit in een dankbrief voor een prijs die hij ontving voor zijn onderzoek. |
| |
| Tijdsduur |
| |
De lengte van de schemering in relatie tot de breedtegraad speelt een belangrijke rol. De duur van het blauwe "uur" in Centraal-Europa ligt
tussen 30 (equinox) en 50 minuten (zonnewende).
In de tropen duurt het 20 minuten en op de witte nachten tot vijf uur. Bij de polen duurt het blauwe uur (theoretisch) twee weken. |
| |
| Technische en ontwerpaspecten in fotografie |
| |
In de fotografie wordt het blauwe uur gebruikt voor beschikbare lichtopnames en nachtfotografie. Vergeleken met opnames in absolute duisternis
is de omgeving op dit moment nog iets
helderder en beter zichtbaar. In het verkregen beeld worden de contrasten tussen licht en donker verzacht
en hebben de beelden een bijzondere sfeer. De verlichting in gebouwen komt in hetzelfde fotografische contrastbereik van de niet-kunstmatig verlichte gevel en omgeving en het kleurcontrast met straatverlichting en gebouwverlichting bieden fotografische prikkels. |
| |
De verschillende kleurtemperaturen (blauw van de lucht, oranje van de gloeilampen, turkoois van de tl-buizen) maken zulke foto's ongewoon kleurrijk. De kleurtemperatuur van de lucht ligt
tussen 9000 K en 12000 K. Het komt ongeveer overeen met die van de hemel overdag gezien
vanuit de schaduw, dus de verschillende spectrale samenstelling als gevolg van de Chappuis-absorptie is niet significant merkbaar in de kleurtemperatuur. |
| Bronnen: Wikipedia-nl, Wikipedia-en, Wikipedia-de, Wikipedia-fr |
| |
 |
| Het Colosseum gedurende het blauwe uur |
|
|
|
|
|
|
